کلید درمان افسردگی ناشی از آسیب کودکی کشف شد؟ | امیدی تازه با SGK1
گروهی از دانشمندان علوم اعصاب از دانشگاه کلمبیا و دانشگاه مک‌گیل در یک کشف مهم، یک ماده شیمیایی در مغز را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند توضیح دهد چرا افرادی که کودکی سختی داشته‌اند، بسیار بیشتر در معرض افسردگی و افکار خودکشی قرار می‌گیرند. این یافته می‌تواند به ساخت نسل کاملاً جدیدی از داروهای ضد افسردگی منجر شود که برای میلیون‌ها نفر مؤثرتر عمل می‌کند.
مقصر احتمالی این ارتباط یک ماده شیمیایی مرتبط با استرس به نام SGK1 است. یافته‌های این دانشمندان که در مجله‌ی معتبر Molecular Psychiatry منتشر شده است، نشان می‌دهد که سطح بالای SGK1 در مغز، نقش مستقیمی در افزایش این خطرات سلامت روان دارد.
مشکل داروهای فعلی چیست؟
تجربه سختی در دوران کودکی، از سوءاستفاده گرفته تا بی‌توجهی یا داشتن خانواده‌ای نابسامان، یکی از قوی‌ترین عواملی پیش‌بینی‌کننده برای ابتلا به افسردگی در بزرگسالی است. آمارها نشان می‌دهد که حدود ۶۰ درصد از بزرگسالان مبتلا به افسردگی اساسی، نوعی آسیب دوران کودکی را گزارش می‌دهند.
مشکل اینجاست که داروهای ضد افسردگی رایج (مانند SSRIها) اغلب برای این گروه بزرگ از بیماران به خوبی کار نمی‌کنند. دکتر کریستوف آناکر، سرپرست این مطالعه، می‌گوید: «این به ما نشان می‌دهد که فرآیندهای بیولوژیکی افسردگی در این افراد، احتمالاً با کسانی که کودکی کم‌استرس‌تری داشته‌اند، متفاوت است.»
برای آشنایی با انواع افسردگی و ویژگی‌های هرکدام، مقاله زیر را بخوانید:
دانشمندان چه چیزی پیدا کردند؟
تیم تحقیقاتی برای اثبات نقش SGK1، شواهد قانع‌کننده‌ای را کنار هم گذاشت. آن‌ها در مطالعه‌ی جدید، مغز بزرگسالانی را که بر اثر خودکشی جان باخته بودند بررسی کردند و متوجه سطوح بالای این ماده شیمیایی شدند.
اما یافته‌ی کلیدی و تکان‌دهنده زمانی به دست آمد که دقیق‌تر نگاه کردند: بالاترین سطح SGK1 (گاهی تا دو برابر بیشتر از سایر افراد) متعلق به کسانی بود که سابقه‌ی آسیب و ترومای دوران کودکی داشتند.
این کشف جدید، یافته‌های قبلی را تکمیل کرد؛ مطالعات گذشته نیز سطح بالای SGK1 را در خون بیماران افسرده‌ای که هنوز دارویی مصرف نکرده بودند، نشان داده بود.
شواهد همچنین به یک عامل خطر ترکیبی در افراد جوان‌تر اشاره دارد. این تیم دریافت کودکانی که هم سختی‌های اوایل زندگی را تجربه کرده‌اند و هم دارای گونه‌های ژنی خاصی هستند که به طور طبیعی SGK1 را در مغزشان افزایش می‌دهد، به مراتب بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی در دوران نوجوانی بوده‌اند.
در مجموع، به نظر می‌رسد این ماده شیمیایی فقط در بدن «حضور» ندارد، بلکه مانند یک کاتالیزور قدرتمند عمل می‌کند که به ویژه در افراد آسیب‌دیده از سختی‌های کودکی، فرآیند افسردگی و رفتار خودکشی را تسریع می‌کند.
یک داروی ضد افسردگی جدید در راه است؟
این کشف فقط یک توضیح علمی نیست، بلکه یک مسیر درمانی جدید و هیجان‌انگیز را باز می‌کند: داروهایی که SGK1 را مهار می‌کنند یا جلوی آن را می‌گیرند.
دکتر آناکر می‌گوید آزمایش‌ها روی موش‌ها بسیار امیدوارکننده بوده است. هنگامی که محققان یک مهارکننده SGK1 را به موش‌هایی که تحت استرس مزمن بودند تزریق کردند، این دارو از ایجاد رفتارهای افسردگی در آن‌ها جلوگیری کرد.
نکته هیجان‌انگیزتر این است که مهارکننده‌های SGK1 در حال حاضر برای بیماری‌های دیگری (مانند برخی مشکلات قلبی) در حال توسعه و آزمایش هستند. این بدان معناست که آزمایش آن‌ها برای افسردگی می‌تواند بسیار سریع‌تر اتفاق بیفتد.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که در آینده، شاید بتوان با یک غربالگری ژنتیکی ساده، افرادی را که پس از تجربه آسیب کودکی، در معرض بیشترین خطر افسردگی هستند، شناسایی کرد و مشخص کرد که چه کسانی بیشترین سود را از این داروهای جدید خواهند برد.
دکتر آناکر نتیجه‌گیری می‌کند: «نیاز فوری به شناسایی و درمان افرادی وجود دارد که پس از سختی‌های اوایل زندگی، بیشترین خطر افسردگی و خودکشی را دارند، و SGK1 یک مسیر بسیار امیدوارکننده برای بررسی است.»
نظرات